SON KASIMPATI....
Günün biri, birin bir eksiði.
Þehir kahvesi, tavla þakýrtýsý, fikir uðultusu.
Hâli dilinde, yorgunca bir fakir.
Gün batýmý, yaðmur kaçaðý, kahve düþkünü.
Iliþti bir masanýn ucuna,
Sigara dumanýndan bir resim çizdi.
Ateþ kýzýlý, gül beyazý, katran karasý,
nazenin bir göz iliþti can evine.
Hâl ehli, kâl ehli, yol ehli.
Bir yudum çekti kahvesinden.
Gülen göz, söz oldu. söz ise köz.
Durmadý fakir, közden bir cigara yaktý.
Kasýmpatý, Bayram arefesi, güz yangýný.
Fýsýldadý feryadýný onu tek duyana.
Yalvara yakýla, kaynaya köpüre.
Gülengöz, mehtap misali inceldi tevazuundan.
Þavký sardý da denizi, Gitmedi.., kalamadý...
Baþýný kaldýrdý Gülengöz, yanan öze dur dedi.
Yer yarýlmasý, toprak kaymasý, kalp sancsý.
Oysa bir nefescik anca çekmiþti fakir,
Dudakta ki cigara ve yanan zamandan.
Bir nefes, tek arzu, son Kasýmpatý.
Hayalleri kucaðýndan dökülürken geriye baktý.
Çöl sýcaðý, kum fýrtýnasý, kapý arkasý.
birden bire, geceye döndü sararan zaman.
Kalan tek cigarasý söndü yaðan yaðmurdan.
Bülent ÖZBEK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.