Buz Kesmişti Ömrü

Soðuktu,
Üþüyordu.
Elleri buz kesmiþti,
Acýyordu.
Göðsünün tam ortasýnda,
Kapkara bir kahýr taþýyordu.

Ayakkabýlarý su alýyordu,
Ayaklarý ýslanmýþtý,
Üþüyordu.
Kulaklarý buz kesmiþti,
Acýyordu.
Tüm gün gezdi kalabalýk caddelerde,
Korkuyordu.

Bir þey yememiþti,
Acýkmýþtý.
Suratý buz kesmiþti,
Dudaklarý soðuktan çatlamýþtý.
Þehrin kirlenmiþ sularý,
Artýk eskimiþ pantolonunu ýslatmýþtý.

Tüm gün gezindi kalabalýk þehirde,
Tutunacak bir insan arýyordu.
Bacaklarý buz kesmiþti,
Yorulmuþtu.
Ýnsan yýðýnlarýnýn içinde bir hoþtu,
Sabahtan beri bir þey içmemiþti,
Açlýktan sarhoþtu.

Soðukta sonuna yaklaþtý bir an,
Elleriyle dokundu,
Sýcak ve mutlu günlerine kalabalýk caddede bir baþýna.
Bedeni buz kesmiþti,
Ama artýk acýmýyordu.
Dizlerinin üzerinde çöktü,
Islak ve kirli kaldýrýmýna þehrin.
Kaldýrým taþlarýnýn soðuðunu suratýnda hissediyordu,
Kaldýrýmdan geçenlerin ayak seslerini duyuyordu.
Bu onun için bir sondu.

Soðuktu
Ama artýk üþümüyordu,
Tüm bedeni buz kesmiþti
Ama artýk acýmýyordu.
Artýk atmayan kalbinin olduðu,
Göðsünün tam ortasýnda,
Kapkara bir kahýr taþýmýyordu.

Sosyal Medyada Paylaşın: