O GECE

Benim gibi üþümüþ, sarý yapraklar düþmüþ,
Ellerim ceplerimde, bir parktayým bu akþam.
Yýllar gibi erimiþ, üstü yer , yer delinmiþ,
Düðmeleri dökülmüþ, bir ceket var üstümde.

Üstünde karlar kaplý, madeni siyah saplý ,
Ýçinde çöpler saklý, bir bidon var ilerde.
Karnýmda bir gurultu, içimde bir buruntu,
Beynimde bir uðultu, yiyecek arýyorum.

Gözlerim kararýyor, yatacak yer arýyor,
Bekçiler baðýrýyor, korkuyor kaçýyorum.
Akþamdaki loþluktan, kafamdaki boþluktan,
Ýçimdeki açlýktan, nefret edemiyorum.

Yürüyorum zorlukla, bu ýslak caddelerde,
Ýhtiyar bir dilenci, bana avuç açýyor.
Onun da benim gibi, dudaklarý kurumuþ,
Kirli yaðlý saçlarý, omuz’una dökülmüþ.

Çaresizim yalnýzým, kimsesizim dertliyim,
Sanki dünyada deðil, bilinmez bir yerdeyim.
Usul , usul çökmekte, belki erimekteyim,
Ama hala tertemiz, tertemiz bu yüreðim.

Gece...o simsiyah, bitmek bilmeyen gece,
Yaðmur...gözlerimden akarcasýna, sinsi, sinsi.
Toprak... çimenle karýþýk, kirli bir çamur ,
Rüzgar ...fýsýltýlarla konuþan, yeni bir dost.

Ölüm... belki de hiç bilinmeyen, hayatýn baþlangýcý,
Gece…gece…gece…

N.Gökhan SONSEL

Sosyal Medyada Paylaşın: