Bir sonbahar günüydü Nefes nefese koþup Geldiðimiz dað evinde El ele yüreðimiz kaynýyordu Sen yanýmdaydýn Evet sendin o Yeþillikler içinde ev Kehribar gibiydi...
Yaðmurdan kaçarken Ayak izlerimiz çamura Aþk aþk diye iz býrakýyordu Aðaçlar selamda Hoþ geldiniz diyordu Kalp atýþlarýmýz yaðmur yüklü Bulutlar gibi çakýyordu Kurumuþ aþksýz çöllere
Çisil çisil bereket yaðýyordu Ah o ne gündü Kaçýþýmýz,kalýþýmýz olacaktý Aydýnlýk dolu günler neler doðuracaktý
Þöminede ki ateþ aþkýmýzýn þahidi Güneþin ikiz kardeþiydi sanki Ürkek kuþ gibi çýrpýnan bedenin Ne olursa olsuna gizlenmiþti
Yüzümüzü geleceðin aydýnlýðý bürümüþtü Bana bak sevgilim dediðinde Sus bir þey söyleme an’ý yaþa demiþtim. Hatýrla sevdiðim ,þimdi o güzel günü Duvaksýz,gelinliksiz düðünü
Selim ADIM
Sosyal Medyada Paylaşın:
semihcik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.