HAYALET ŞEHİR

Kýþ erken bastýrdý yine.
Yine apansýz, insafsýzca...
Genzimde kömür kokusu,yürüyorum.
Düðümler çözülmeye,
düþüncelerim deðiþmeye baþladý.
Þehir altýmda küçülüyor git gide.
Þimdi babamý daha mý iyi anlýyorum ne!
Büyüyorum.

Hep gittiðim o kafe, bomboþ artýk bana.
O eski heyecanlar,aþklar, arkadaþlar yok.
Saklanmýþ hepsi, önüm arkam sobe.
Hayýr, elma, elma...
ama yok.
Bir tek dost, tâ oralarda bir yerde.
O da ’telekomünikasyon’ tadýnda.
Hoþ, bu kelimeyi de sevmem ya...

Þehir ýssýz,
þehir yabancý.
Þehir altýmda soðuyor git gide.
Üþüyorum.

Bir kýz vardý.
Bazý bazý, resimlerini çýkarýr,
þiirler yazardým.
Bir sigara da onun için yakardým.
Eski bir iliþkiydi.
Bitmemiþti.
Kokusu hâlâ tenimdeydi.
Ben þimdi kötü kokuyorum.
Þehir altýmda gülüyor sinsice.
Aðlýyorum.

Çok deðil, birkaç sene öncesi
daha iyiydim.
Umut, ideal,
bolca hayâl...
Þimdi rüya bile göremiyorum.

Þehir altýmda biliyor sinsice.
Ölüyorum.

11.12.1997
00.00
Sosyal Medyada Paylaşın: