BU ŞEHR-İ İSTANBUL Kİ…
-ÝS-
Bu þehir kartpostal þehri deðil, yaþamak lâzým;
Oluk oluk akmak lâzým çarþýlarýndan…
Öyle uzaktan bakmayla olmaz;
Semt semt, sokak sokak,
Bu þehrin havasýný koklamak lâzým!
Bu þehir karmaþa gelir içine girmeyene;
Galata’dan Eminönü’ne yürümeyene,
Sahaflar’da bir tozlu kitapla ayný düþü görmeyene,
Sultanahmet’te bir öðle namazý kýlmayana,
Bu þehir anlamsýz gelir gönlünü vermeyene!
Bu þehir saate göre yaþanmaz, yekparedir zaman;
Roma çaðýndan sur, sultan çeþmesi ve apartman…
Ýncir aðacýnýn bile yeri, vakti yoktur; anlayýn nasýl;
Uzatýr boynunu kabirden ya da medrese duvarýndan!
Bu þehir yaþanmaz, tarihi yaþamadan…
Bu þehirde ben, Laz Cemal, Arnavut Remzi…
Terzi Agop, Mösyö Levi, Kürt Mesut, Boþnak Hamdi…
Bir anadan doðmadýk ama kardeþ bildik birbirimizi!
Birlikte dolarýz otobüslere, birlikte çýkarýz metrodan;
Bu þehir sevilmez bir kalp gibi bir bedende atmadan!
Bu þehir kartpostal þehri deðil, yaþamak lâzým;
Oluk oluk akmak lâzým çarþýlarýndan…
Öyle uzaktan bakmayla olmaz;
Semt semt, sokak sokak,
Bu þehrin havasýný koklamak lâzým!
-TAN-
Rüzgâra býraktýðýnda saçlarýný,
Bahar gelmiþtir!
Dar gelmiþtir yüreðe evler, odalar;
Yan yatar denize hasretinden,
Adalar vapuru…
Ýki yakasýna gül yaðmuru Boðaz’ýn,
Yeþilin her tonuna leylak, erguvan;
Evlerin saçaklarýna mor gelmiþtir!
Bilirim ki, o saat;
Ölüm her faniye zor gelmiþtir!
Emirgân, Kavaklar, Hisar…
Ürpertir güzelliðiyle bir zaman
Dalarýz sükûnuna sularýn.
Soður bardakta çay;
Sanýrsýn yaz günü kar gelmiþtir!
Ne zaman baksam gözlerine,
Ýstanbul yýkanýr haresinde.
Gönlümün her paresinde,
Hep o nazar, dalsam;
Udî bir bestekâr,
Naðmeler düþürür içime,
Gül sesinde!
Ne zaman öpmeye dursam al yanaktan,
Gönlüme, Nedim gibi, Bebek’ten,
Durma, ince beli sar gelmiþtir!
-BUL-
Kimsesiz bir menekþe kalmýþ ayazda,
Mos mos mosmor her yaný sis var sabahta.
Bes bes besbelli üþüyor, pek periþan
Yus yus yusyuvar olmuþ bekler durakta.
Ýs is Ýstanbul es es esniyor yavaþ,
Kal kal kalkýyor önce pis pis pistonlar.
Ýç iç içe doðru dýþtan içe baþ baþ,
Yat yat yatýyor kimi öðleye kadar.
Sus sus suskun daðlý yoksul dertli yorgun
fos fos fosfor gözleri yaþ parlamakta
san san sanki kedicik çaresiz bezgin
menekþem bütün gün el yakalarýnda
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.