Nemrut

kaybedilmiþ savaþlarýn ezikliðidir þakaklarýmdaki kýrýntýlar
her yeni günün karanlýða attýðý çelme gibi
yýkýlan dökülen zemheri ayazlarýn göbeðinde
savruk yapraklarýn kaderine mahkum
çürümüþ ve kokuþmuþ intihardýr yýkýlýþým

içimdeki kurþuni çiçekler yapraða gebeyken
gözlerimde batýrdýðýn güneþin kýrmýzý öfkesi ile
kýrýk sazýmýn bam teli notasýna baþkaldýran
mavi yelkenli gemiler çekiyorum kýzaða

titreyen dudaðýndan son kez duyduðum adým
gitmeleri - kanatan sabýrlý duruþuma kilitli
göz nuruma þekil vermiþ sevdamla ben
dilenci urbasýnda küflenmiþ bir dilim toklukla
solgun benizli hazan dallarýnda tomurcuk
bin kez vurduðun dik ser’deki þavkýma tünemiþ
tuzu basýyorum açtýðýn yaraya!

bedenimi örten bu etten ruba
anamýn rahim suyuyla yoðrulmuþ hamurum
göz bebeklerimdeki ýslak kýrýntýlar
sahipsiz çocukluðumun uçurtmasý
tüfeðimin gölgesinde sakladýðým sevdam
dolunayda yüzüme yansýmýþ karanfil rengi
güneþi çaðýrmadan gül bahçeleri dökeceðim deryaya

hey denizlerimi kurutan asi üryan rezillik
içinde barýndýrdýðýn pusatsýz gelecek
kirli mendillerinde sakladýðýn katran yürek
bir intikam sarnýcýna dönen dilin
örste har’a deðmiþ kýlýç olsa da
kopsa da gövdemden bu baþ
-yürek bende, mertlik bende, söz bende-
sýrtýmdan saplansa da yüzüme kusamadýklarýn
kaným akmaz, çýkmayacak yedi cansýn bu bedende
çünkü bilmediðin daðlarýn sisli koyaklarýndan
çakmak gözlerime akan nehirleri çevirdim sevdaya

gel gör ki kör düðüm umutlarýn ertesi
kehanet kustuðun o yangýn gecesi
örtülerimi ateþe veren öpüþünle
namert yangýnlara kül ekerek
aðustos böceklerinin ondört yýllýk hýrsýyla
yarýp topraðýn kara baðrýný
baþým dik / alýn dayýyorum yaðlý namluya

sen ki kancýk kaçýþlarýn gelini
saçlarýmdaki al yýldýzlarla dönüyorum
dört duvar yalnýzlýklarým ve kaldýrýmlar yoldaþým
aldýrmadan sokaklarýn üç adým ötesi belirsizliðine
içini oyduðun koca bir yürek atýyorum ortaya

þimdi
nankörce iþlediðin cinayetin ardýndan kaldýr bu cesedi

Sosyal Medyada Paylaşın: