Oðula Aðýt
Zaman olur,
bahar gelir Erzincan ovasýna
rüzgar eser
savrulur saçlarý göklere salkým söðütlerin
açýlýr yaralarý kalbimin
Ah ölüm
ah acý
ve ey
ahhh! edemediðim can oðul
sonsuz bir aðýt gibi düþtünki ömrüme sorma
paramparça ahlar kanýyor dudaðýmda þimdi
bir arayan, soraným yok artýk
bir haber býrakmadan çekip gitti öylece...
hayatýn yarasýyla uçurumlar arasýnda kalakaldým…
Bakýnca duvardaki resmine
yüreðime iki yetimlik ah
gözlerime kan doldu
kör oldum bakamadým
lâl oldu dað
lâl oldu acý
lâl oldum sustum
Bu gün bayram günü
benim yas günüm
kimsesiz yanýmý alýp yanýma
anlatamadýðým duygularla
sana olan sonsuz sevgimle birlikte
mezarýna yürüyeceðim boynu bükük
yüreðimi parçalamaya
acýlarýmý yýkanmaya fýrat suyunda...
Zaman dar-ý nar
Avuçumda yaralý bir kuþ
kolu - kanadý kýrýk neylersin
oy yarasýna kurban olduðum oðul
sen dur öpme gözlerimden
sen dur öpme gözlerimden
yüreðim kan olur
Sen yoksan
bil ki, küskündür yazgýsýna
oðlunu yitirmiþ bütün babalar
bütün analarýn yüreði kan
Gel tut baþýmý
üfle yarama
Yetiþir,
hüznün elbiselerini giydiðim üstüme
Gel,
indir göksümün üstünden bu acýyý
dindir
yoruldum yangýnýma su taþýmaktan...
Ah caným oðul, yaralý yaným oðul
bir kanat daha kýrýlmadan
yýkýlmadan bir yaným daha
gözlerimi yedirmeden dað kuþlarýna
gel öp çaresizliðimi alnýmdan
inlesin gök
inlesin dað
inlesin taþ
açýlsýn dilim
berhâva olsun acý ve aðýt!