Ýstanbul’u kalbim sanýrdým,
En fazla hep Dolmabahçe’yi sever
Bir çocuk gibi öpüp, okþardým yer lambalarýný.
Ben aklýmý düþürürdüm,
Kýz kulesi
Ýlk kez sevdalanan bir kýz gibi
Kuþlarý düþünürdü.
Hani çýldýrmasa deniz
Balýkçý tekneleri çýldýrýr hani
Diyelim ki; bir küçücük kavonoz avuçiçlerim
Ýçelim derdim,
Hisardan içelim prometheus
Yýðýnaklar, yapayalnýz
Ayýþýðý çünkü eþsiz.
Aþiyan deyince
Ýstanbul’un kaný çekilir sanýrdým,
Ben önceleyin Haliç’i
Kurþun sayardým,
Bir kez saydýydým bunu
Attila Ýlhan’ý
Erguvanlarýn vurduðuysa doðruydu.
Ah þu Ýstanbul’la ikimiz
Nice sevdalý dolaþýrdýk,
Güz inince tenhaya
Sokak adlarý altýnda öpüþür
Barikatlarda çatýþýrdýk
Ama sen bilme bunu þataraban.
Sen çengici kýz
Ey eprimiþ bahar sesli çocuk
Karanfilli bir þarký çal
Unutulmuþ akþamlarýn hatýrýna
Gülümistanbul
Yanýk tenli
Haydarpaþa’yý almýþ koynuna…
Devin Karaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.