VİSALDEN UZAKTA

Ölümden daha derin göz çukurlarým þimdi;
Ýçinde dünden kalma bayatlamýþ anýlar.
Her gece hüzün vakti beni aðlatan kimdi?
Yüzüme bakan herkes hicrânýmý tanýlar,
Ölümden daha derin göz çukurlarým þimdi.

Sonradan firârýmý gecelerden çaldým ben,
Peþisýra koþturdum kaybolan umutlarýn.
Sýrtýmda elvedayla hasrete hamaldým ben.
Önceleri mezeydim sofrasýnda kurtlarýn,
Sonradan firârýmý gecelerden çaldým ben.

Sensizlik ruhtýmýnda hayata “Güle güle!”
Gözlerim doldu birden el sallarken boþluða.
Ateþ hesap sorarmýþ aþkýndan yanmýþ küle.
Dalgalar alýp gitti, sürükledi loþluða;
Sensizlik rýhtýmýnda hayata güle güle.

Hâlâ düþünüyorum; nasýl yaþanýr sensiz?
Buradan gittin ama aklým sende mültecî.
Gözyaþlarým topraða hem garkoldu kefensiz,
Hem cevap bulamadým, bu ayrýlýklar ne fecî,
Hâlâ düþünüyorum; nasýl yaþanýr sensiz?

Hangi akla mantýða hizmet eder ki bilmem
Sensiz gecelerimi mutlu olmaya yormak.
Hak mý sence ey dilber bunca derde itilmem?
Talan olan hayata yalan gülüþler sormak,
Hangi akla mantýða hizmet eder ki bilmem.

Emre GÜLBÜZ

Sosyal Medyada Paylaşın: