YETER Kİ

Yokluðunun;
Dayanýlmaz fýrtýnasýdýr,
Hamur gibi yoðurur beni.
Duygularým
Delik deþik.
Zaman,
Acý acý güler halime.
Yalnýzlýðýn;
Emsalsiz zaferi var
Üzerimde.

Bu kýyýlarda,
Eller cepte gezen
Ben miyim.
Her gördüðüm,
Çaresizliðin
Asýk simasý.
Tek korkum;
Bu anlamsýz yaþamaktan.
Toprak olayým,
Böcek olayým,
Karýnca olayým.
Yeter ki,
Kurtulayým bu aþktan.....

(11.11.2001 tarihli þiirim 1.þiir kitabýmdan)

Sosyal Medyada Paylaşın: