çam aðacý olmak isterdim yeþil kollarýný maviye kaldýrmýþ dimdik ayakta hayata kafa tutup köklerime sýkýca sarýlýp sakýz olmak isterdim sevdiðimin dudaðýna
yaz- kýþ soyunmazdým mintanýmý kabuk baðlasa da yaralar dallarýma konsa da göçmen kuþlar kozalaklarýmdan dökülürdü gözyaþlarým baltaya sap olurdu kollarým.
gönül dergahýmýn dikenli yolu saçlarýna deðdirme sitemi göz kapaklarýnda sakla resmimi kem gözlere inat sür reçineme yapýþsýn bedenim dört mevsimine
kýnalý þiir’cikler asarým çýkýn içinde dallarýna zemheri yitiði dillerin savurur pürlerimi zembereði boþanmýþ týrpana gibi keser dilim dilim yüreðimi ayýrýr... yeþil baþlý gövdemi derisi soyulmuþ tomruk gibi
el insaf…
yine de ben, çam aðacý olmak isterdim
bir ömür "sevgini" dökmeden sýrtýnda taþýyan.
Ümmü AÞCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ümmü AŞCI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.