seni gömdüðüm yerdi
döndüðün,
karabasan gecelerinin sondan bir öncesiydi
rayýndan çýkan tren gibi tiz bir çýðlýk sardý bedenimi
sensizliðimde ezildim,
uçurumundan atladým
orta yerine hayatýn
bir baþýmalýðýma
çakýldým…
geldin ,
ölü bir sevda yazýyordu
aþkýn kefeninde…
kazýdým düþlerin topraðýný yüzünden
avuçlarýmda çürümüþ geçmiþin izleri
týrnak diplerimde unutulmuþ sýzýlar...
dokundum yüzüne
gülümsedin,
parmak uclarýmdan döküldü tenin
tenimden sen,
sonra titredi sessizlik
düþtü ellerim…
gözlerin yine sýcak yine sarýlma kývamýndaydý
öylesine özlem birikmiþ ki
yokluðunun açtýðý çukura
uzandým,
gölgelerimize düþtük
yan yana…
bir nefes mi
bin nefret mi
yüreðin müebbetine derin gömdüðüm…
içim de sen
içim
hep
sen…
sen,
öldüðüm...