Sev Ey Kalbim...

“Bu söz bir zamandan bakýldýðý gibi
Bir zamana doðru baþlamadý hiç
Doðru ve diri ve bir kelimeyle
Söylendiði gibi hatýrlanmadý hiç”

Þimdi insanlýk havsalasýna çevrilip
Herþeyin efendisinin adýyla desem ki
Ey kalbim;
Ey olmanýn ve ölmenin anlamý olan saat
Her vuruþunda tik taklarýný
Hem öldürüyor hem olduruyorsun
Ben sen olurken
Olmanýn hazzýyla
Ölmemi býrakýyorum
Mazi olan mezarlýðýna

Ey kalbim;
Ey cürretli sevincim
Ve ey herþeyden ürken cesaretim
Bir sevmeyi hamledip benimle
Var olurmusun /diyecektim
Bir eþkýya gibi davranýp yarýna
Issýz ve pervasýzca
Kendi hakkýnca ve hukunca
Bir sevmeyi bana alýrmýsýn/diyecektim

Ey kalbim;
Ey aklýma þakýyýp kurutan ses
Ey olmazlarý olacak hevesiyle görkemleyen
Ve beni en uzaklardan kendine yakýn eden nefes
Tut beni sevincin secdesine býrak
Sal beni göðünün enginliðine
Sýrrýnla sarýp sarmala kanýmý
Ey hicabý yýkanan duam
Þahid ol
Ölmemin sonrasýnda olacaðým halime

“Sorgulanmamýþ bir hayat
Yaþanmaya deðmez”
Der Sokrates
Aklý iþaret ederek belki
Ama sevmek sorgulamadan kalbe
Buyur etmek deðilmidir hayatý
Ve hayatýn her an ölen cesetleri üzerinde
Bir yeni hayat var etmek deðil midir kalbe?
Ey kalbim


Biz bir ve beraber yaþarken
Öldük ve olduk ya ey kalbim;
Sýradan tükenip giden vakitleri
Güllendirip güzelleþtik ya
Bir uçurumun en ucuna getirip
Uçurduk ya uçurtma gibi birbirimizi
Ey kalbim ben senin her konuðuna
Sendendir diye “kalbim” dedim
Sendendir ve sen diye çok sevdim
Ey kalbim;
Onca sevgilinin yanýna al beni de
Beni de “kalbim”diye bir sevenle
Sev ey kalbim...