Nefsimin Dostu Vicdan...
Kolla kendini nefsimden, ey içimdeki vicdan!
O nefsim ki senden hiç haz etmiyor,
O nefs ki cennetimdeki þeytan,
Bir “günahý” beklemekten býkmýyor…
Uðrat nefs ve þeytaný, vicdaným hezimete,
O içindeki alçaklýk, iter seni sefalete,
Ve nefsimin elçisi þeytan, yer vermez rehavete,
Ne vicdaným, ne kalbim; þeytana kar etmiyor…
Nefsim seviyor artýk vicdaný, vicdaným nefse yoldaþ,
Ýnsanlýk ve þeytanýn arasýnda bitmez savaþ,
Vicdaným günaha aþýk, günah sadece arkadaþ,
Nefsimin elçisi bile, bu günahý sevmiyor…
Karanlýðýn üstünde, aydýnlýk elbisesi,
Aydýnlýðýn yüzünde, karanlýðýn busesi,
Nefsimin sahip çýktýðý, o þeytanýn gür sesi,
Besmeleler çeksem de, peþimi býrakmýyor…
Her harfimde, cümlemde, mýsramýn hecesinde,
Nefsimin koþturduðu bir at gibi peþimde,
Her an gözleri gözümde, nefesiyse ensemde,
Ýçimdeki o kasvet, yanýmdan hiç gitmiyor…
Biliyorum bu yolun sonu çamur ve batak,
Aydýnlýk þehit düþmüþ, önümde kanlý bir yatak,
Hiç aklýmdan çýkmayan, karanlýk ve dar sokak,
Her þey, her þey içinde, bu kabus hiç bitmiyor…
Nefsimle vicdanýmýn, bir arada olduðu anda,
Bir adilik hasýl oldu, uzayda, tüm cihanda,
Denize düþüp yüzende, aðaç dalýna konanda,
Herkeste bir melanet, iyi bir kalp atmýyor…
Alihan Erdoðan…
19.12.2010
01.57
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.