Elveda...
Yeni bir gün doðar, sonbaharýn sonu artýk…
Kasým, en ebedi yaðmurlarýný boþaltýr…
Sanki sonu yokmuþ gibi izlerim bu yaðmurlarý…
Cama vuran her damlada bozulan bir sessizlik…
Buruk bir mutluluk ve zamansýz sensizlik…
Kaçýp kurtulmak istiyorum sensizlikten bu defa…
Sonbahar da bitiyor, yalnýz býrakýyor beni,
Beyaza veriyor yerini yavaþ yavaþ…
Sonu gelmez bu cefa, bu bitmek bilmez savaþ,
Yüreðimde sýzýyla, kýþ’a diyorum; “Merhaba…”
“Elveda” umutlarým, sonbaharým; “Elveda…”
Ýçimi ürküten bu sessizlik,
Yüreðime damlayan “kanla karýþýk yaðmur…”
Bitsin bu kýzýlca kýyamet, gelsin kar, gelsin huzur,
Baþýma karlar düþsün istiyorum…
Burada, tam burada, sele kapýlmak…
Ebedi bir uykuya dalmayý istiyorum,
Paramparça olmak ve sol göðsümden vurulmak...
Bir sensiz sonbahar daha geçiyor…
Kýrýk bir kalp var göðsümde,
Yorganýn üzerinde, nefretle sýktýðým parmaklarým,
Yüzümde çizgilerim, saçlarýmda aklarým…
Çaresizlik, yalnýzlýk, sensizlik ülkesinde,
Bu korktuðum depremlere, kýþ’a derim; “Merhaba…”
“Elveda” umutlarým, sonbaharým “Elveda…”
Dayanamam daha buna, dört sene oldu; sensiz…
Ne bir güneþ arkamda, ne bir rüzgâr meltemsiz…
Çare yok, duramam burada, kýzýl asuman; “elveda…”
“Elveda” hayallerim, gidiyorum, “Elveda…”
Alihan Erdoðan…
03.41
18.12.2010
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.