Oysa ne çok denemiþtim, seni bensizliðe mahkûm etmeyi. Defalarca aðlamýþtým, Gözyaþlarýmý senin doðduðunu kabul ettiðin her yeni güne Hediye edercesine. Ýþte, ben...
O günlerde ölmüþtüm.
...
Sýradanlýklarýn kýyýlarýma çarparken yosun tutmuþtun, Hiç dokunamadýðým ellerinle yüreðimde.
Son kez diyordum, son kez daha görecektim seni...
Akýl gözüyle. Kimseler görmeden çekip gidecektim sonra, bilinmezliklere doðru. Mahkumiyetinin bedellerini ödeyecektim adým adým, fersah fersah... Ömrüm, ömründe nokta olacaktý belki de...
Çýkamýyorum yalnýzlýðýmdan, hapsetmiþsin beni.
Þimdi ne olacak diye soruyorum kendime. Vermeye korktuðum her sorunun cevabýný aradýkça. Büyüttüðüm hayallerim, doðuramadýðým biz-ler geri gelecek mi,
Sen gelecek misin?...
Yitirdiklerimden sonra son kez kesin dönüþ yapacak mý bana bakan gözlerin. -Al!...Ömrüm senin olsun.Diyebilecek misin... Korktuðun herþeye restini bir kalemde çekebilecek misin.?
Acýyor yine, hayat bize. Nafile hayat ne de olsa...
Alacak ki vermeye yüzü olsun deðil mi?
...
Yoksa,
Yoksa bundan mý esmerliðin, Bana bakýþýndaki karanlýk...
Güneþ hiç mi yüzümüze vurmadý, sevgili...
Üþüyorum, Gel artýk!...
Tülay MERT Sosyal Medyada Paylaşın:
iremart Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.