Ak Gelinliğini Kuşandı Kâinat
Gökyüzü dolmuþ bir nida bekliyor
Beyaz kristaller yeryüzüne ipek gibi süzülüyor
Ak gelinliðini kuþandý kâinat
Ýbretle izliyorken tahayyüllere dalýyorum
Çocukluðumun mevsimleri geçiyor gözlerimden
Küçük bir kýz tutuyor eteklerinden
Kepek kepek karlarý yakalýyor ve üþüyor elleri
Isýtýyor ellerini annesinin sýcacýk yüreðinde
Ve sýðýrcýklar konuyor gönül bahçesine
Hani yesinler diye arpa tanelerini serpiþtirmiþtiler ya
Oda ne bir silah sesi gümledi
Saçmalar saçýldý
Küçücük yüreðine
Sýðýrcýklar kaçýþtý beyaz karlar kýrmýzýyla tanýþtý
Kýrmýzý ateþ olup göklere ulaþtý
Yanýyordu bedeni korkuluydu artýk düþleri
Kardan adamlar eriyordu bir bir gözlerinde
Eriyen bir hayatýn egosuydu belki de
O gün bugündür kuþlara bakamaz gözleri
Süzülür özünün derinliklerinden yanaklarýna
Kar tanesi incileri
Ateþten ürker oldu, ýsýtmýyor artýk soðuk düþlerini
Ne beyaz, ne kýrmýzý barýþmadý bu renklerle yýldýzý
Aðýr geçer bu yüzden mevsimlerin soðuk yüzü
Ne doyar sýcaða nede üþütür soðuðun o þiddetli nefesi
Sanki taþ kesildi hisleri, kan lekesiyle buluþunca, beyaz karlarýn üzeri
Pembe düþlere bile yer yok artýk
Kan kýrmýzý
Kar beyaz
Bu kadar net artýk görüþleri
//Kýrmýzýyla beyazýn pembeye dönüþmediði tek mevsimdi kan ve kar//
Melek…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.