Yalýn ayak koþardým
çocukluðumda
taþ toprak demeden.
Ayaklarým yarýlýrdý,
düþerdim,
dizlerim kanardý.
Aldýrmazdým,
hemen geçerdi acýsý.
Þimdi,
düþmek istemiyorum artýk.
Çünkü her düþtüðümde
yüreðim kanýyor.
Acý, kör bir kurþun gibi
saplanýyor ciðerime…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.