SONBAHARDA HÜZÜN
SONBAHARDA Hüzün
Penceremin önünde, sararmýþ yeþili.
Düþüyor yapraklarý da, kuruyor dalý.
Her yaprak, sanki bir can misali.
Koptu mu dalýndan, bilinmez hali.
Küçük bir rüzgar, alýp ta götürür beni.
Kýzkýn güneþ, batmaða yön tutmuþ.
Ýþte ufuklar, hepten kýzýla bürünmüþ
Daðlarýn etekleri, gölgeyle dolmuþ.
Üþümüþ bedenim de, her yer kararmýþ.
Aðlamak yetmez de paralar beni.
Köy erkaný arar, sorar mý beni.
Bir de hýsým akraban, oldumu hani.
Gurbette yavuklu, çekilmez gayrý.
Ýþte hüzünlü sonbahar, sardý her yanýmý.
Akþam oldu. Kýzýl yýldýzlar, kayýyor gayrý.
Uzun karanlýk geceler, çekilmez gayrý.
Kasým- 2010
Hacý Özbenlioðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.