Yýldýzlar ýþýk oldu gecenin karasýna, Sanki bir yýldýz kaydý gönlümün þurasýna, Beklenmedik bir anda, öyle bir derin vurdu, Damgayý vurdu gözler, gecenin ortasýna…
Önce baktým yukarý, seyrettim yýldýzlarý, Kafamda nokta yaptým, en uzak aralarý, Birleþtirdim sonradan yaptýðým noktalarý, Boyadým parça parça, beynimin sayfasýna…
Parçalarýn hepsinden, güzel bir resim çýktý, Ýþte benim varlýðým, bir bu resme aþýktý, Resme giden yol ise oldukça dolaþýktý, Söz dinlemeyen gönlüm yine düþtü ardýna…
Neyleyim ki sorular cevabýný bulmadan, Sabah gün aðarmadan, yýldýzlar kaybolmadan, Ömür çilesi bitip, zamaný doldurmadan, Her þeyi gece çözmek yarar verir mi bana…
Yýldýzlara seslendim, aþkýmýn akýbeti, Sona erer mi gece bulur mu nihayeti, Üzerime çökmüþken gecenin tüm kasveti, Ömürden, ömür çalar baþka gelmez aklýma…
Yýldýzlar ses vermedi, haykýran bu yüreðe, “Etrafýnda yýldýzýn, fazlaca bakma göðe!” Uzansaydý inan ki çýkacaktým direðe, Gönlümdeki yýldýzým güzel göründü bana…
Yukardan kayan yýldýz meðer girmiþ gönlüme, Çok sevecekmiþ beni, ömür katmýþ ömür’e, Gecenin tüm karasý, mana vermiþ gözüne, Sevmekse bana düþtü, çok sevmek kana kana…
29.07.2007 Necati ÞÝMÞEK Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
nesimsek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.