Zamansýzlýða karýþan sensizliðin sesi vuruyor yüreðimin tellerine yalnýzlýðýmýn þarkýsýný çalýyor kalbim nedenini bilmediðim hisler uçuþuyor sanki yamacýmda anýlarýn dinmeyen üzüntüsü Gece yine bürünmüþ hüzünlü yanýna Bitmeyen bir özlem gözlerimin deryasýnda Tüketiyor ömrümün adýmsýz yarýnlarýný
Tüm göçmen kuþlarýn kanatlarýna vedalar iliþtirildi Göçtükçe diyardan diyara Yalnýzlarýn bahtsýzlýðýna düþüyor Büyüdü yalnýzlýklar Büyüdü sessizlikler Ve umut can verdi son nefesinde.
Sensizliðinin yangýnlarýnda külü savruldu çýðlýklarýmýn Mutluluk koptu dalýnda Nefessiz bir yaþam durdu boðazýmda Ellerim küçüldü Sýðmýyor içine çocuk düþlerim