Artýk hayallerimi gezdiriyorum
Rutubetin yeþil danteliyle örttüðü kör kuyularda
Uðramaz ki semtime
Ne bir sahra kervaný
Ne de efendim olur Züleyha…
Düþlerime gelmez sonu hayra yorulacak rüyalar
Iþýktan bîhaber külliyen müneccimler
Barýndýrmaz beni
Bir ucu aydýnlýða açýlan zindanlar
Ayaklarýmdan prangalýyým
Ruhumda asýrlara mal olmuþ yaralar
Onaramadým...
“Korkma!” diyor, biri
Duymak umuduyla beklerken
Ses vermiyor ki; saðýr, dilsiz duvarlar.
Yüzümde hayatýn derinleþen çizgileri
Önümde uzanýr umutlarýmýn gizli kabristaný
Saçlarýmýn gün gittikçe azalan karasý
Oysa ne çok beklemiþtim
Aklýmýn içinde birikenleri sýyýrýp taramaný
Düþlerimdeki düðümleri
Bir sedef taraðýn diþleri gibi söke söke almaný
Çok sabrettim ama
Kurtulamadým…
Savaþmaktan yorulduðum þu hayat denen hengâmede
Ne çok mecalsiz kaldýðýmý
Ayaklarýmda yürüyecek dermaný bulamayýnca
Daha iyi anladým
Kalbimde yerini bilmediðim koca bir delik
Acýtýyor içimi
Dilime dokunmuyor bir yudum serinlik
Kiþi yarasý yarasýna denk geleni sever ya
Ben de seni acýlarýnla sevmiþtim
Yüzümde her gün küçük bir kýz ölürken
Kýrýk bir termometrenin civasý gibi
Düþ/tüm ellerinden
Tam orta yerimden daðýlýverdim.
Toparlanamadým…
Çok sustum
Sustum sensizliklerde
Konuþmak için, yutkunmam lâzým
Suskunluðumla gýrtlaðýmda biriken
O aðrýlý yumruyu ne yaptýmsa yutamadým
Konuþamadým…
Aþk uðradý yine burukluðun þiirine
Hüzün dokurken heceler
Tam yarasýndan ýsýrýp kanattý siyahî geceler
Þimdi dili tutulmuþ bu sevdayý
Çýkarýp sakladýðým yerden
Koysam avuçlarýn içine
Bir el ayasý umut mavisi, biraz huzur yeþili
Filiz verir mi, görebilir miyim bir kez daha?
Bu ten henüz canda iken.
Ah yârim þu kör karanlýðýn gözleri çýkmaz mý?
Nazarýma düþ/sen yeniden…
Perihan Tunçok Kýlýç
Esmize
Yüreðime ses olan arkadaþým Kalimera sonsuz teþekkürlerimi kabul et lütfen….