Osmanlý kültüründe yerin,
Önemin çok büyük senin.
Güç ve otoritenin sembolüsün.
Kim bilir ne zaman,
Asýrlar once kim dikti seni.
Belki de ilk suyunu,
Melen Beyi’nin elinden,
Yudumladýn, içtin…
Yýllardýr kimlerle yaþadýn,
Kimlerin, tükendi soyu sopu.
Adlarý, sanlarý unutuldu.
Ay ve güneþ, kaç kez tutuldu.
Depremde, senden baþka,
Kimler ayakta kaldý,
Kimler kurtuldu…
Sen ne yýkýlýr, ne ölürsün…
Hazan mevsimi gelince,
Baharda yeniden yeþermek için,
En fazla, Yapraðýný dökersin…
Melen Köyünün en yaþlýsýsýn.
Bilirsen ancak, sen bilirsin.
Benim bilmediðimi,
Kimler oturdu, taþ minderinde,
Kimler soluklandý gölgende…
Neler olup bitti, bunca yýldýr,
Benim köyümde…
Eðil dallarýný aþaðýya,
Söyle sýrlarýný kulaðýma,
Senin dostun,sýrdaþýn olayým,
“Ser gider, sýr çýkmaz “
Dinime imanýma,
Söz veriyorum sana…
Saadettin Güven
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.