ÇOCUKLUĞUM(DUN)...

çocukluðumdun, gençliðim oldun sonra
çocukluðumdun, elinden tutup sokaklarda oynadýðým oyuncak
hiç kaybolmayan, kýrýlmayan, bozulmayan, eskimeyen
çocukluðumdun sen, hiç büyümeyen
oysa, evlisin bugün, üstelik çocuk sahibisin...
çocukluðumdun sen benim sen hiç bilmesen de
istanbul hiç benzemiyordu o zamanlar ne sana ne de bana
ne aðlayan bir kýz, ne aldatan bir adamdý o zamanlar istanbul
ne bize benzeyen sevdasý vardý, ne bizden farklý yarýný
çocukluðumdun sen benim, deniz gibi hep yarýn,
çocukluðumdun sen benim devrim gibi gerçek,
68 gibi kahraman, mayýs 72 gibi ise unutulmaz
çocukluðumdun... sen benim...
sanýrým, o mevsimde daha güzeldin
gençliðim oldun; çocukluðuma birkez danýþmadan
gençliðim oldun yaþamadan, çünkü ayaküstü uðrayan
bütün kýzlar acýlý, zaman bile konuþmuyor hayatla
tarih, hepimizin bakýþýnda henüz yorumlanmamýþ rüya
çocukluðumdun, gençliðim oldun sonra...
sen benim gençliðim oldun ama ben genç olmadým hiç
sen benim gençliðim oldun ama ben gençliðimi yaþamadým hiç
sen benim gençliðim oldun ama ben bir gençle konuþmadým hiç
anlatabildim mi... gençliðim oldun ama sen benim
yarýn bakýþlý çocuklar deðil, can veren toprak deðil,
ses veren mayýs deðil, hayat gibi nefes deðil ama,
gençliðim oldun sen benim...
oysa çocukluðumda deniz gibi hep yarýndýn,
devrim gibi gerçek, 68 gibi kahraman
mayýs gibi ise unutulmazdýn
çocukluðumdun çünkü o zaman
çocukluðumdun... gençliðim oldun, yirmi dokuz kasýmda...
Sosyal Medyada Paylaşın: