Anlamsız musikiler

Öyle bir keman sesiydi ki bu çalan,
Gerçek kadar imkansýz, anlatýlamayacak kadar doðruydu.

Sanki savaþ esiri yakalanmýþ; elinde,
avucunda,
hiçbir þeyi kalmamýþ,
yýkýlmak üzere olan,
yýkýldýkça yýkýlan,
korkusunu terk etmiþ, kurtulmaya çalýþan,
umudu arayan birisini
canlandýrmaya çalýþýyordu sanki.

Bir þeyler okuyordu keman Türkçe deðildi.
Hiçbir þey anlamadan sadece dinlemek,
kulaðýmý týrmalayan fonetiði yutkundukça okþamasýný da beklemek ve
izlemek istiyordum.

Uzaktan izlemek;
uzakta kalmýþ, her þeyiyle benden çok uzakta bir yerde ve
bir þekilde dinlemek istiyordum.

Acýyý baðýrýyordu keman pes bir tondaydý.
Hiç bu kadar baðýrmamýþtý bu sefer; diðerleri gibi deðildi þimdiki.
Eksikli býrakmýþtý dinleyenleri de.
Ninni deðil miydi bu?
Hangisiydi; hangisi olmalýydý?

Yayýyla seviþtikçe çýðrýndan çýkmýþtý.
Herkesi uzaklaþtýrmak, kendinden çok uzakta bir yerlere savurtmaktý amacý!
Bu muydu?

Ben karýþmýyordum.

Ara ara susuyordu keman ve,
düþünmemize imkan tanýyordu
Cevap mý arýyordu, ne?!

Herkes kaçmýþ uzaktaydý, ben merak ediyordum, ben dinliyordum.
Sessizce anlamaya çalýþýyor,
avazým çýktýðý kadar susuyor,
kimi ölçülerine kulak asmýyordum.

Baþka türlü çalýyordu keman bu sefer,
baþka türlü bir musikiydi bu, bambaþkaydý.
Delirttikçe delirtiyor,
dinletiyordu.

Mavi Mor karýþýmý bir ýþýk vardý sadece kemana en yakýn!
Sessizce tam bu kemanýn üstündeydi.
Sessizdi.

Biz uzaktaydýk.

Herkes sessizdi ben de sessizdim.

Ve ben bunun, neyin esiri olduðunu bilmiyordum.

Sosyal Medyada Paylaşın: