Öğretmenim
Kalemim yok, silgim yok, defterim yok olsa da,
Sen anlat yüreðime, yazarým öðretmenim.
Ben köylü çocuðuyum, bütün güller solsa da,
Yoluna kýr çiçeði, dizerim Öðretmenim.
Bakma yoksul olmama, bilesin içim zengin,
Önlüðüm dar olsa da, ufkum denizden engin.
Bilirsin buralarda, yoktur baþka bir dengin,
Örneðimsin hep seni, süzerim öðretmenim.
Babama söyleyiver, ablamý da okutsun,
Halý, kilim, ziliyi, boþ vaktinde dokutsun.
Sen bir veli nimetsin, aydýnlýða umutsun,
Nasýl olur da seni, üzerim öðretmenim.
Çok uzak bir þehirden, kar kýþ demedin geldin,
Bizi kucaklar iken, sýlana hasret kaldýn.
Ýçin aðlarken bile yüzümüze hep güldün,
Gizlesen de ben yine, sezerim öðretmenim.
Ne yaptýysak hoþ gördün, kýzmadýn bir gün bile,
Hayatý yenibaþtan keþfettik senin ile.
Bakarsýn bir gün olur, senin çýktýðýn yola,
Ben de düþüp yurdumu, gezerim öðretmenim.
Mart 1989 - Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.