Herkesten suçlu benim
Tüm dünya anlayýnca anladým
Sana kendimi anlatamadýðýmý!
Özledim özleyen dudaklarýný
Ayrýlýðýn bittiði yerde baþlayayan hasretliðimi
Bütün teselli eden duygular
Solan mevsimler
En kötüsü gözyaþlarýn söndürdüðü
Kara gözler ben
Sen ’de hazlarým yarým
Büyüyen mesafeler
Uzagýnda kalan dokunamadýðým bakir bahçeler ben
Öleceðim aþktan derken
Yalan deðildi!
Nasýl büyüdün bu yaralý gönülde
Nasýl çoðaldýn
Ki bilemedim…
Sen kuþlarýn katili
Kanatlarý acýmasýzca kesen
Esareti mutluluk
Sevgiyi sonsuz sanan ben
Sen kollarýmda aþkýn nefesi
Boynumda parmaklarýnýn sýcaklýðý ile
Erittiðin ben!
Ve Sen!
Aþk sandýðým
Ölüme doðan
Serinliði acýtan ten
Esirim mülteci kalbinde
Acýtma !
Þimdi daha bir kýrýlgan ve yakýcý olan ben
Jale Keskin
Teþekkür ederim ;
gönülden taþan
sabýr izmariti çýkmýþ
duygusuzluk ateþinin karþýsýna
Ya sen beni yakarsýn,
Ya ben seni söndürürüm…BÝRÝSÝ