Bir ihtimalin İzmir hikayesi...
Ceddimin bize býraktýðý son miraslardan birinin önünde ufacýk ayaklarýmla dururken,
Belki de sen arkamdaydýn.
Güvercinlere simidimden fýrlatýrken,
Ya da hamburgerciden zevkle mideye yemeðimi indirirken,
Sen arkamda da olabilirdin.
Her þey olabilirdi.
Ve ufak bir pencere,
Benim penceremdi.
Denize bakýyordum bir kaptan gururunda,
Karþýdan,Karþýyaka gözüküyordu…
O zamanlar kokardý körfez,
Kordon boyunca yürüyenlerin burunlarýný týkadýklarý da olurdu.
Ama hayat yine de güzeldi.
Kerpeten Mithat mafyacýlýk oynardý,
Babam Cüneyt Arkýn olurdu,onu yakalardý.
Gözlerimi yumup o günleri hatýrlamaya çalýþýrken,
Alsancak’da bir çocuk çatýlar üzerinde dolaþýyordu sokaklarý.
Bir adam geliyordu,
Elinde bir kuþ ve çocuk soruyordu adama:
‘Ne yapacaksýn onu dayý?’
Birkaç saniye sonrasý kafasý kopartýlan,
Öðle yemeði için bir kuþ…
Tadý da fena olmazdý hani,
Nemli bir Ýzmir gününde.
Belki de seninle,
Ölen kardeþlerimi de görmüþtük beraber.
Ayný camekanlara bakmýþtýk,
Belki de ayný Emlakbank ya da Sümerbank isimli bir bankta,
Ufacýk ayaklarýmýzla oturmuþtuk.
Yarýnda saklanmýþ,
Kabusa dönmeyi bekleyen rüyalar da,
Beyhude geçen zamanýn ardý sýra,
Biz yaþamýþ;
Ancak evimizin bir parmak kadar yakýn olduðunu bilememiþtik!
Biz ayný havayý soluyan ve ayný denize bakan çocuklardýk,
O zaman fuarda,fuardý.
Ben saat kulesinin önünde,
Kekeleyen sözcüklerimle,
Güvercinlere simit atarken,
Belki de sen arkamdaydýn.
Kim bilir caným?
Biliyorum;
O zamanlar düþünmeyi hak etmiyordum ama;
Þimdi tahayyüllerindeyim,
Kýrýlmýþ yarýnlarýn.
Tüm ihtimalleri göze alarak imkansýz deðil demiþtim;
Ama ya ayný denize bakma ihtimalimiz!
Karþýdan karþýya…!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.