Gözlerimde hayat

Bir kuþ yükseldi gökyüzüne,
uzaklaþýyordu durmadan.
Onun gözlerinde küçüldükçe küçülüyordu dünya;
benim gözümde ise büyüyordu kuþ.

Kanat takmak uçmak istemiþtim ben bir zamanlar,
Kuþa yetiþmek onun kadar büyümek.
Kendi çevresinde dönen bir Çingene oldum; taktýrtmadýlar o kanatlarý bana.
Yeterince küçük, kara kuru normalitesi dengede bir insan olduverdim durup dururken sonra.

Yaþamak kadar doðal olacak ne verdik ki bu dünyaya?


Þimdiden sonra da veremeyecek olduðumuz bu yaþamak savaþýnda;
arkalarda yürüyen,
gösterilmeyen,
gösterilmeyecek,
gösterilemeyecek,
gözlerini art etmiþ,
hayatýn sürüklediði, süre giden bir insan ettiler.

Bir kuþ yükseldi gökyüzüne,
biz bakakaldýk arkasýndan.
Küçülüyordu dünya,
kuþ büyüyordu durmadan.

Olur olmadýk seslerin arkasýnda kaldýk; boðulduk.
Yýrtýldýk,
yýprandýk.
Yaþamaktan ibaret kaldýk, bir sevda sandýk tüm olan biteni.

Yükseldi bir kuþ fezaya birden, edayla!

Biz ise;
yaþamak kadar doðal olacak ne verdik bu dünyaya?

Sosyal Medyada Paylaşın: