bu þehir, bu kadar karmaþýk olmak zorunda mý yapraklarý zamansýz dökülmüþ dut aðaçlarý gibi ne kadar sevda varsa terk etmiþ kaldýrýmlarý da ayak izleri kimsesiz ve ezilmiþ, birer leke sanki
tanýdýðým her kuþun kanadýnda saklý, kuþbakýþý gözlerimle arýyorum susuzluk sarhoþluðumdan bin beter, her denizde çöl olup kuruyorum ölü birer seraptýr altýmdaki saçaklar, yüreðimde zehirli çiçekler açar.
ýþýklar renkleriyle kavgalý, gölgeler asmýþ kendini elektrik direklerine zaman aþýmý silince bütün romanlarý, aþklar kilit vurmuþ perdelerine dýþarýda býrakmýþ sen olmayan herkesi, son suarelerin kapalý giþeleri.
/sana yazdýðým her dizeyi duvarlara soruyorum, hiçbir duvar tanýmýyor/
bu þehir, bu kadar sevmek zorunda mý ayrýlýðý vedasýz aðlarla kapatmýþ, bütün yollarýn giriþini bir yaþam, ayný anda bin ayrý kapýda nasýl ölsün ayrýlýðýn öteki adý da, ölüm deðil mi canýmýn içi
þimdi bin ayaklý sürüngen gibi, baþýmý kaldýrýyorum esen her rüzgara binlerce deðilse de belki bir kere, alýp getirirler beni diye senin yanýna bu bir saklambaç oyunu olsun, bu oyunda oyun bozan rüzgarlar olsun.
ama þu kör karanlýklar yok mu ahh, ayrýlýk saatlerinin davetsiz misafiri yürek yüreði göremeyince, rüzgarlar nerden bilsin nereye eseceklerini iþte gecedir gelsin boþ rüyalar, kulak hala kapýda kiriþ, belki birisi çalar.
/gece uzadýkça uzadý, sanki uzak bir köþede kaybolmuþ bir çocuk aðlýyor/
Cevat Çeþtepe Sosyal Medyada Paylaşın:
uzungemici Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.