MUTLULUĞUN VEDASI

Sabah olmuþ bir þehirde,
Mutluluðun yastýðýna sinmiþ
Hoþluklarýn kokusu.
Mutluluk yine sitemlere gebe,
Hayallerini elinden hüzünlere...
Özler durur kendisini terk eden
Bir güzel günü.

Mutluluk özlese de güzel anýlarýný,
Hayat devam ediyordu.
Akýyordu zaman kum saatinde.
Kimse duymuyordu mutluluðun çýðlýklarýný,
Kimse görmüyordu mutluluðun
Eriyen yüreðini...

Ýnsanoðluydu mutluluðu hüzünlere boðan,
Ýnsanoðluydu mutluluðu meyhanelerde,
Bir içkiye deðiþtirip kedere koþan.

Artýk beklemiyordu mutluluk güzel günleri.
O da biliyordu,
Bir yerlerde hayalin, kedere yenildiðini,
Umudun, hüzünlere kaybettiðini
Ýyiliðin kötülüðe boyun eðdiðini...
Ama yine de yeniliyordu zamanýn eline.
Kaybediyordu her güzel duygu gibi mutluluk
Bir zamanlar elinden tuttuðu,
Bir güzel yaþamý...

Bir hüzünde kör olan insanlar gibi
Mutlulukta kapýlýyordu gözlerini güzel günlere.
Hiçbir þey görmesem de olur deyip,
Salýyordu kendisini zamanýn kayýðýnda.
Hüzün ve keder dolu meylere.
Emrinden çýktýðý iyilikten ayrýlýp,
Gidiyordu mutluluk sersefilce,
Mutsuz yaþamlarýn gölgesine...

Düþtüðü bir sel de kaptýrdýðý gururunu,
Bir günahta unutuyordu.
Son veriyordu mutlu günlerine,
Kötülüðün celladýnýn elindeki kýlýçta...

Böyle acýlara dayanamayan mutluluk
Baþý gövdesinden kopuk,
Birkaç damla yaþ süzülen gözleriyle
Baktýðý göklerde
Aradýðý güzel hayatlara el sallayýp,
Hasret gittiði yýldýzlardan,
Gözyaþlarýyla suladýðý bir okyanusta,
Vedalaþtýðý anýlarýndan ayrýlýp.
Doðan bu yeni gün de aðlattýðý her yürekle,
Son oluyordu açamadýðý
Bembeyaz bir sayfa da
Þehrin sokaklarýna býraktýðý
Ruhuyla...
Sosyal Medyada Paylaşın: