Ah sevgilim ah.

Ah sevgilim, ah
Seni hiç hak ettiðin gibi,
Sevemedim,
Ben kimseyi sevmedim aslýnda,
Hep bir ayaðým çukurda,
Bataktaydý benim.
Benim cin,
Aþk bir masal, bir rüyaydý gerçekte.
Masallara inanmak için, çoktan büyümüþtüm
Âþýk olacaðým çaðýmda.

Bir garip serseriydim, aç ve susuz gezen.
Ýþim yoktu, aþým yoktu.
Gençlik caðýmda.
Sadece imrenirdim,
Ýmrenirdim nerede bir çift görsem kol kola yanak yanaða.
Üþürdü yüreðim çaresizlikten.
Buza keserdi gönlüm sevgisizlikten.
Ve kýskanç, gözlerle bakardým
Âþýk, çiftlere ben….

Beslerdim koynumda, sokak kedilerinin üþümelerini.
Ve beslerdim,
Gece karanlýðýnýn, izbe köþelerini
Bir þiþe þaraba satýlýrdý, benim gönlüm.
Ýzbe sokaklarda.
Ve uykusuz kimsesiz kuytularda

Ask, nedir ki?
Açlýk ve çekilen sefaletin yanýnda…
Yokluktur. /Ask.
Kimsesizliktir, garipliktir, /Ask.
Ve ekmektir, istir ve koþuþturmaktýr/Ask.
Benim yanýmda.

Ben öyle büyüdüm öyle yasadým gençliðimi.,
Seni, tanýmadan önce,
Tak ki sen bana, aþký öðretene kadar.



Ahmet.Yüksel Þanlý er
05 Kasým 2010-11-05
Antalya.


Sosyal Medyada Paylaşın: