Seni Dinlerken,

Tutki gecenin bi yarýsý dilimden damlayan sevgimsin;
sessiz susarak baðýrdýðým,
kendimden bile sakladýðým,
yaþamaya korktuðum,
gözlerinin içine bakmadýðým,
baksamda görmediðim
,
Kelimeler yan yana geldikçe sýðmayan...
Gözlerimden damlayan ebedi özlemini;
avuçlar dolusu göz yaþýyla yýkasam da hiç tükenmeyecek,
týpký bendeki acýyan ruh gibi...
Ey abartilasi en hakli,
Ey yaktýðý ateþten bi haber,
küçültülesi en haklý.
Hangi anlam yan yana gelse anlatir?
...
Yazdýkça dinmeyen, acýttýkça acýtan;
küfrettikçe susmayan, haykýrdýkça haykýran
ey Þair’in Þiir’i!
(birini örnek versem ötekinin gönlü kalýr.)
Susmak nasýl bir ölmek kim bilir...
Sustukça susulasý!...
Be hey benden (ki ilk ve) son gidiþim.
Daim elvadam...
Hep elveda...
Elveda.

Suat ERSOY;
23.07.2007,14.41:Pazartesi
Kendi isminden önce.
(Þiir, Facia"Adam Kendiyle Savaþ Baþlattý!.")
Sosyal Medyada Paylaşın: