Gün be gün gidiyorum farkýnda bile deðilsin,
Senden...
Ne kýzyorum kendime bir bilsen,
Ayýrdýðým zamanlarýma,beklemelerime,
Yüreðimi böylesi,açmalarýma...
Ýstenen koskoca bir hayattý sanki,
Halbuki küçücük zaman dilimleriydi.
Peþpeþe binlerce bahaneyi sürükledi,
Kendince özlediðini sananýn,
Yüreði...
Dedim ya ! sen özlemeyi bilmiyorsun.
Özlemek bu deðil.
’’Özlüyor ve kendim biliyorum’’ diyorsun,
Taþýdýðýn o yürek, son derece bencil...
Özlemek bu deðil.
Kendin özlerken,
Karþý yüreði, incitiyorsun sessizliðinle.
Yo özlemek bu deðil , hiç deðil.
Duygularý körleyen zamaný sokmak deðil,
Yaþanmýþlýklara...
Avucundan kayaný görmek ve ve umursamamak deðil,
Özlemek...
Ancak, herkesi kendi gibi sananlarýn duygusu özlemek,
Emek verdiði duygularýn, peþinde koþmak özlemek.
Velhasýlý birtanem,
Camdan yüreðe sahip, dokundukça kýrýlan,
Ben gibi, duygu arsýzý ruhlarýn iþi,
ÖZLEMEK ,ÖZLEMEK,ÖZLEMEK....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.