Çocuktum Yeşil Gözlerine Vurgundum

Seni ilk gördüðüm günü nedense hatýrlamýyorum
Ben yedi yaþýndaydým
Sanki hep vardýn hayatýmda
komþu teyzenin yaramaz oðlu…
Geçmiþ zaman…
Yaramaz mýydýn?
O da net deðil
Ama öyle kalmýþ aklýmda…
Evlerimiz yan yanaydý,
Mutfak camlarýmýz karþýlýklý
ayný havalandýrma boþluðuna bakardý
Annelerimiz bulaþýk yýkarken laflardý…
Yüksek pencereden bakmaya boyum yetmediði için
Sandalye üzerinde diz çökerdim
Belki seni görürüm ümidiyle…
Görürdüm de bazen…
Mutfak dolaplarý tepesinde dolanan,
Sürekli bir yerleri karýþtýran
O sebeple aklýmda yaramaz diye kalan
Komþu teyzenin oðlu…
Ýki sene sürdü bu komþuluk
Sonra…
Sonra taþýndýk oradan…
Çocukluk anýlarýmla beraber yüreðimi de
O evde býraktým ben,
sen bilmeden…
Bazen size gelirdik oturmaya
Sonra onlar da baþladý azalmaya
Bu kýsa görüþ günlerinde
Sevinirdim gizliden seni gördüðüme…
Yaþ onüç
Anneanneme geldikçe
Eðer þanslýysam, yolda görürdüm seni…
Yazlarý daha çok severdim,
Yatýlý kalabilirdim tatillerde.
Sýcak Yaz geceleri dýþarýda oynardýk
Oyunlarda senle eþleþince mutlu olurdum…
Çocuktum,
O yeþil gözlerine vurgundum…
Zamanla kaybettik izimizi…
Arada kuzenlerden aldýðým haberler dýþýnda
Bir daha görmedim o gülen gözlerini…
Askere gittiðini duydum sonra…
Sonra…
Büyüdük… Daðýldýk…
Ne seni gördüm,
Ne senden bir haber aldým.
Bir adýn, birde gülen gözlerin kaldý aklýmda…
Aradan yirmi küsur yýl geçti
Yeniden buldum seni
Bir adýn, birde yeþil gözlerin yetti…
Hiç deðiþmemiþsin,
Deðiþen tek þey
Bana söyleyebildiklerin…
Diyemedim bir þey…
Gözümde yaþ, dudaðýmda bir buruk gülüþ kaldý
Bilsem, bilsem beklerdim…
Çocuktum,
O yeþil gözlerine vurgundum…

Demre 04/06/2010


Sosyal Medyada Paylaşın: