Üzgünüm Kalamam

Üzgünüm Kalamam

Sen bende kalan son demlerini de alýp kapýyý çarparken
omuzlarýmdan yüklerini de alýp gittin…
Bu kez üzülmedim
taþýyamadýðým yüklerin altýnda kalmaktan yorulmuþtu bedenim.

Anýlar hatýrlanmak içindir…
Ben, bütün anýlarýmýzý özenle
son kez hazýrladýðým bavuluna yerleþtirdim,
al senin olsun…

Gökyüzünde süzülen beyaz bulutlar gibi hafiflemiþ,
hýrçýn dalgalar arasýnda, ardýna aldýðý rüzgarla ilerleyen bir yelkenli misali
kapýldýðým bu rüzgara savurdum benliðimi…
Bu kez tutmayýn beni…

En acý sözler, yok yere erken söylenmiþ sözlerdir…
evet acýydý, canýmý acýttý.
Ben ise
son sözlerimi henüz söylemedim, söylemeyeceðim...
Hiçbir söz sessizliðim kadar anlamlý olmayacaktýr…
Artýk senle ilgili her þeyi geride býraktým
giden sen oldun belki ama, ben býraktýðýn yerde kalan deðilim
kalamam...

Sen ve diðerleri
Þekillendirmek istediðiniz bir “ben”,
size hiç de uymayan bir “ben” oldu artýk…
Býrakýn mutlu olduðu gibi yaþasýn
býrakýn, artýk kendi hatalarý yüzünden kýrýlsýn.
Hatalarýnýzýn bedelini ödemekten öylesine yorgun ki bu beden…

Giden sen oldun ama…
Üzgünüm
kalamam...


Demre 04/2010
Sosyal Medyada Paylaşın: