/þiir!
sýra sende
giydir üzerime
sýrra kadem basan hüznün entarisini/
yaþamýn enkazýna battý yüreðim
ruhumun amber kokulu tenhasýnda
kan çiçeði açtý
bir tutam
geldi kuþlar heybeleriyle
göðün alnýna sitem iþlediler
ben…
kaf daðýnýn eteklerinde hüzn_ü diyarý
tuvalime nakþederken
kýyýlarýma vurdu
efkar yumaðýný saran sancým
oysa
ne akacak
ne de susacak mecalim var
zaman akýyor sonsuzluða
tel
tel
çekil yolumdan aþk_ý muamma
ruhumun son limaný
ýþýðýnýn doðurduðu imlasý yitik nida !
kasým ayazý dokunuyor
benliðimin dar odalarýna
yarý kýrýk duygular
çalakalem ellerimde
güvenmiyorum rüzgârýn
bahar toplayan esiþine
ruhumdan saðdýðý umudu
hükümsüzlüðün kuytusuna savuruyor
tek
tek
hüznün ardýna saklanan gülüþler
onarýr mý yaralarýmý
ah ölüm
heybetli ýþýðýnla
kafa tutuyorsun bedenimin çelimsiz duruþuna
hýçkýrýðým akýyor
göðün duvarlarýndan
güneþin sarý saçlarý hüznümü t/arýyor
ve
bir umut öyküsü bitiyor
þiirin finalinde
sessizlik
artýk…
Mehtap ALTAN
21.10.2010