hüznü konuk etmiþtik yine
ayrýlýk tam karþýmdaydý
ayrýlýk iki dudaðýnýn arasýndaydý
ki çoktan baþlamýþtý ayrýlýk rüzgarlarý
sensizliðe esen
birden,
yitirdim ellerini
ýssýzlýðýmý daðýtan gözlerini
sürmene býçaðý kirpiklerini
karanfil kokan nefesini
ve kendini alýp yanýna
kýrýk dökük harflerle elveda dedin
bilmediðin bir kentin
hiç deðiþmeyen rüzgarlarýnda
unuttun her þeyi
ve terk ettiðin kenti
oysa,
gitmek savrulmaktýr
yok ettin beni kaçýþýnla
aðu içeriyor ayrýlýðýn
sürükleyip götürdün gülüþlerimi
ne kadar oldu bilmiyorum
yollarýný gurbet kesmiþ
zaman yaðýyor sensizlikte
kuþlarýn kanatlarý kýrýk
bulutlarýn rengi yok
þiirlerin tadý kaçýk
gerçeklerine döndü izmir akþamlarý
bu gidiþin baþlangýcý neydi
sonu belirsiz miydi..
aslýnda zamansýz bir ayrýlýktý
yokluðun olmasa beni ne öldürebilirdi
ki bu kadar acý vermezdi ölüm
gittiðin günden beri
dalgalarý yalnýz bir deniz
köpük köpük uykuda düþler
þaraba döndü üzümün tortusu
uzun uzun büyüdü içimdeki hasret
umudun gölgesi bile kalmadý
özlemekten yorgun düþtü
belki de eksiktir tuttuðum notlar
içimde bir þeyler kýrýk dökük
sahil evlerinde ki deniz gülüþünü özledi
yaðmur sildi ayak izlerimizi
kimsesiz akþamlar baþladý
yürüdüm güneþleri sensiz yýkýldým
hani denizin suyu çekilince
gelecektin yaðmurlarýnla
takvimdeki yapraklar yerinde sayýyor
uçurumlar mý derin
daðlar mý çok yüksek
hangi ihanetin küfü bulaþtý
hangi büyülü yaðmurlarda ýslandýn
kime ait düþlerin
dönmüyorsun hala
bu yalnýzlar kentine
takýlýr gözlerim uzaklara
dur hele yaz gelsin derim
barýþýrýz belki derim
derim de avuturum kendimi
bir mevsimin hatýrý için
üç mevsimin yalnýzlýðýný çekerim
kendimin bile duyamayacaðý
sessizlikte boðulurum
yaþamayý çekilir kýlan
bir þeyler olmalý yaþamda
çoðalan yýllarýn yorgunluðunda
kilitlediðin acýlarýmdý
acýlar ki umutlarýmýn hýrsýzý
keþkelerle dolu
bir ömrü tüketiyorum
yaþam artýðý yalnýzlýklarda
uykularýmý çiðniyorum esmer gecelerde
kaç kez üstüme gelse de ayrýlýklar
yolunu hala bekleyiþim neden
git gide derinleþiyor susuþlar
uzun bir yalnýzlýk doluyor aramýza
ne kadar yakýnýndayým uzaðýn
bilmiyorum
erteleme artýk geliþini
tutsaklýðýmýn bedeli
ödenmemeli bir ömürle
yoksa,
aykýrý bir zaman mýydý sorguladýðým
ne zaman seni düþünsem
bu kent’te yangýnlar çýkýyor
ne zaman siren sesi duysam
yangýn yeri yüreðim
kitabýn sayfalarýnda vardý bu yangýn
sen izmirsin’in
yok diyorsun
anlýyorum ama var biliyorsun
sevgilimiydi izmir sen mi izmir’din
belki de þýmartýlmýþ
yalanlardý yazdýklarým.
damýtýlýrken özlemlerim
dönmemiþtin hala geri
izmir hala sensiz uyanýyor
tuþlarýnda piyanolarýn
tellerinde kemanlarýn
yar diye sen çalýnýyorsun
bense her akþam
çamurlar yoðuruyorum
bu kentin gözyaþlarýndan.....
ýlgýn kokulu bir yaðmura baþlarken
kordon boyundaki gece de
bir kadýnýn yüzü yüzüme deðiyordu
iz düþümün çizilmiþti dudaklarýna
dudaklarýma anason lekesi bulaþmýþtý
sarhoþtum, umutsuzdum üstelik
boþalttýðým kadehlere
meltem doluyordu
adsýz iliþkiler öncesinde
dudaklarýný yalýyorlardý gece yosmalarý
bense seni düþünüyordum
dudaklarýnda soluklandýðým
o ýlýk öpüþünü
ve doyumsuz birlikteliðimizi
aslýnda gurbet hep olacaktýr
bitmeyince bu gidiþ geliþler
yeter ki sevgiler bitmesin
bir kum saatlik zamanda
bir þiir çýkartmasýydý
cüzdanýmda sakladýðým resmin
yaðmala yüreðimi
ben senin yalnýzlýðýným
þimdi,
bir þiþe rüzgar içip
baþýmý omzuna koymak varken
küflenmiþ karanlýklarda sabahlýyorum
ayaz esiyor acýlarýmý kanatýrcasýna
ayrýlýklar yontuyor ömrümü
yalnýzlýklarýmýn ardýna gizlenmiþ
yüreðim çýðlýðým kan
sen düþüp de boðulduðum su deðil misin
ellerinle hazýrlamamýþ mýydýn en tatlýsýný zehrin
umutsuzluklarý tutuþtururken ellerime
acýlara bilenen hançer yakýþmýþtý sýrtýma
bitti su da yürüme denemelerim
yaralarýmý kendi ellerimle dikiyorum
rendelenmiþ un ufak olmuþ
kayýplarýn içinde yaralýyým
bil ki keþmekeþ yaþamdayým
fýrtýnalarda ýslanýp üþüyorum
uzun öyküler istemiyorum
koþup giden yýllarda boþuna yorma beni
umut kýrgýn
küfür gibi sýzýlar var içimde
söz dinlemiyor yaþamak
silahlanmýþ anýlar basýyor gecelerimi
saklý tuttuðum belki de çaresizliðimdir
gözlerimin altýndaki siyahlarda
acýlarýmýn tenhalýðýný biriktiriyorum
izmir akþamlarýnda.
yitik dostluklarýn kavþaðýnda
az buçuk tutunmak istemiþtim yüreðine
yetmedi iþte
kýrýldým dallarýnda
yaðmur muydu yaðan
yoksa yýllar mý
yalnýzlýklarýn toplamý kaçtý
bilmiyorum
yine de sen
en büyük rakamý bana ayýr
zaten yalnýzdý yalnýzlýk
o ben oluyordum
o kent ben oluyordum
tüm sevinçlerim senin yaþýnda
yurt bilirim sýcak yüreðini
yalnýzlýkla uzlaþamadým
giyin yaðmurlarý gel artýk bana
düþleri bozulmadan çiçeklerin
bütün ellerimi sana uzatýyorum
geliyorum desen
bir solukluk vaktim var desen
beklemez miyim seni
ayrýldýðýmýz yerde .
gelecekten ötesi yok
getir bana geleceði
gözlerimdebir tutam umut
bekliyorum seni
gelirsen,
en uzak tutkularýný
acýlarla yoðrulmuþ özlemlerini getir
gelirsen, ki gel
gelirken kendini getir
gelki,
sevinç yaþlarýmý akýtayým omuzuna
solmayan karanfiller açsýn
gel ki,
bir þiir daha hüzünle bitmesin .
NAÝL YAVUZ
izmir, 2003
yeniden düzenleme
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.