Her üç kiþiden dördünde gördüm Þair cakasýný,
Beþinciye sitem bulut açtým sözün yakasýný :
Nice nispi güzelliði mutlak zannedip aldandýk,
Besteyi duymadan güfte yazmayý marifet sandýk…
Oysa gönül adamýna tuzaktý melal sýtmasý;
Ýçe bükülen aynanýn zordu meþki yansýtmasý.
Þuaranýn rindanesi yeðni sözle menzil aþtý,
Senâsýndan aþka gelen sûfideki zevke þaþtý…
Nahiv derler, dil kervaný yol aldý anlam izinde;
Merama yetkin cümlenin noktasý kelam gizinde…
Demek ki, Þair adayý güvenmeli yol dengine,
Mantýk hatasýný mertçe vurmalý hak mihengine.
Sevdâ makam ezgilerle mýzrap vurgusuna perde,
En güçlü duyguya basar içten avaz dilekler de…
Böyle coþkuyu kaçýrmaz kelimelerin bam teli,
Uygun dize kurmak için kanatlanýr Ozan dili.
Gündem seçkisine ölçü, kökü mazide gelecek;
Ecdat, torun ruhlarý da, þiirden nasiplenecek.
Harsýmýzýn özgünlüðü, cihanþümul beklentidir;
Deðiþimin kýlcallarý þah damara eklentidir.
Þair duyarlý insandýr, hikmet arar da fizikte,
Buzdaðýna telmih bulur metafizik derinlikte…
Bundan sebep okumalý önce kendi öznesini,
Cehaletle perdelenen deryadil hazinesini…
Yüreðinde hissederek sözün misak saygýsýný,
Belleðinde berkitmeli can gözünün algýsýný…
Bir bakar ki, derununda (!..), saf aklýn miraç boyutu,
O tefekkür imbiðinde aþk olmuþ i mge bulutu…
Dip dalgalar kükredikçe yürek zarý buðulanmýþ,
Pay paydasýna hükmetmiþ, umman damlaya ulanmýþ…
Ýþte þiir, özden özet en mukaddem sanatýmýz,
Ýlk atanýn sorgusunda kelime saltanatýmýz…
O ki, lisan bestesidir gücünü meþkinden alýr,
Bu yüzden his ahenginden fazlasý falso sayýlýr.
Arka fonunda bir öykü kurgusunu sezmeliyiz,
Anlam yüklü ezgilerle bilinç-üstü gezmeliyiz…
Ýlham, bilgi, yöntem, üslup gönül terinin koþkusu,
Mýsra namusuna kefil, erdemli Þair coþkusu…
Gülyaðý, gülsuyu farký, þiir özü ve þýrasý;
Aldý dersini Bilge-can, söndü “ben-merkez” çýrasý.