bilmiyorum bilmiyorum bu yitip giden zaman kimden akýyor böyle kimden, denize ulaþmak istemeyen bir nehir aymazlýðýyla...
bir beden büyük geliyor þimdi bir beden... ruhuma eþgalim yolu yarýlamýþken farkettim yaþ mý ? yaþ otuz iki...
geçen kahvenin önünden geçmiþti yaþlý bir çift bir birine tutunaraktan inan zor ettiler köþeyi öylece bakakalmýþtým... ta ki son siðaramýn külleride dökülünceye kadar...
bir insan kaç kiþi doðar ? ve kaç kiþilik yaþar ? kaç kiþilik öldüðünü saymasak bir de... dört kiþi omuzlar ama, dört kiþi son olaraktan bütün yükü
iki kiþilik yaþadým hep bir yaným uçurum ki barýndýrmaz hiç bir çiçeði... aksine öteki yaným insan, kucaklar kokusuyla bütün doðayý iþte en çokta bu insan yanýmla varolmaktý asýl yaratýlýþým...
ama kahretsin özüme aykýrý mevsimler yaþattým her soluðumla... ki en çokta uçurum yanýmýzla övünürdük ya !
insan olmaktan çok hiç bir þey olamamaktan korktum hep
yaþým otuz iki geçen kahvenin önünden geçmiþti yaþlý bir çift bir birine tutunaraktan gözlerim hala oracýkta... bugün, dün olduðundan daha bi yaþlý bakýyor üstelik.
Sosyal Medyada Paylaşın:
yasar_Çetinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.