KİMYAYIM İŞTE

tüm yarým kalmýþ aþklar adýna
aþýðým sana
üstelik kendi yarým kalmýþlýðýmda
kavuþmadým ki hiçbir zaman
yüzyýlýn hasretineydi düþmüþlüðüm



hani Filbahri’nin altýnda yaratýlýðýnda Adem
hani Havva tüm güzelliðinde salýnýrken cennete
yine hasrettim sana
kor gibi
sýcacýk
öylesine



ben Hava olduðumda
ve sen Adem’e döndüðünde
düþündüm
yine yeniden ve dedim
sen ne kadar ademsen
ben de o kadar Havva’yým iþte



ve benim için ilk cinayeti iþlediðinde
Sidre’ye büründü bedenim
sen dünyayý günaha bularken
ben yine hasretteydim
korktum kendimden
ben böyle bir adamý nasýl sevdim
Habil’i bitirirken de kalbimdeydin
düþündüm
yine yeniden ve dedim
sen ne kadar Kabil’sen
bende o kadar Sidre’yim iþte



yüzyýl sonra yine sevdim
bu kez baþka bedende dirildi sevgim
siyahlar içinde bir derviþtin
sen de aþk yoluna ermiþtin
Kimya’ya vakýftým bende
ve sen benim Þems’im


dur dokunma þimdi de
o zaman nasýl deðmediysen tene
bu aþký tende kirletme
dokunma ki bir kez daha öleyim yoluna
bilirsin ölümü de severek sevdim
düþündüm
yine yeniden ve dedim
sen de kadar Þems’sen
bende o kadar Kimya’yým iþte


bu kez bir otaðda seninleydim
kokunun sindiði her yeri içime çektim
derdindeydim söyledim
bir sabah vakti gözlerinde can verdim
düþündüm
yine yeniden ve dedim
sen ne kadar Selim’sen
bende o kadar cariyenim iþte


yüzyýllar boyu yüzlerce kez öldüm sana
anla(ma)dýn
çünkü hep ses(n)sizdim
düþündüm
yine yeniden ve dedim
sen ne kadar bensen
bende o kadar senim iþte




KÝMYA HATUN/ÝSTANBUL
15/10/2010

Sosyal Medyada Paylaşın: