KARA SEVGİLİLER

Henüz çocukken ,
Mesken tuttuðumuz tarlalar,
Oyun alanýmýzdý.
Baþaklar sararýp ,
Baþýný öne eðince, mahcup mahcup,
Ta kökünden keserdik,
Rüzgar sussa bile ,
Arasýnda biz eserdik…

Tarla farelerinin deliðini görür,
Kendisini göremezsin.
Sýcak alabildiðine insafsýz olurdu ,
Hem de iþ zamaný,
Karýnca gibi olmazsan ,
Yetiþtiremezsin harmaný.


Böylesine sýcak,
Böylesine telaþlý bir günde,
Biçilmiþ ekinlerin arasýndan ,
Ýki kapkara yýlan parýldadý,
Kimisi kaçtý,
Çocuklarýn bir kýsmý, korkudan aðladý.

Ova, simsiyah oldu birden,
Herkeste bir korku ve endiþe,
Bizlerde merak,
Büyüklerimizi çaðýrdýk,
Hem de baðýrarak.

Sanki bir savaþ vardý.
Eline taþ, sopa,
Kazma , kürek alan koþtu.
Yýlanlar olanlarý görmüyordu,
Sanki ikisi de sarhoþtu.

Týpký bir toz bulutu gibi,
Birbirlerine sarýlarak yükseliyor,
Sonra tekrar kayboluyorlardý,
Bizler seyirci,
Onlarsa bize, son oyunlarýný oynuyorlardý.

Neden sonra fark ettiler,
Düþtükleri tuzaðý.
Her biri bir yöne fýrladý.
Savaþçýlar, birini kayayý týrmanýrken,
Birini de tam deliðe gireceði sýrada hakladý.


“Öldürdük” þeklindeki zafer çýðlýklarý,
Kaplarken her yaný,
Yüzlerde bir gülümseme vardý.
O zamanýn çocuklarý büyüyünce,
Yýlanlarýn düþman deðil dost olduklarýný ,
Ancak anlardý.

Biz de anladýk,
Elimizden bir þey gelmese de zamanla,
Birbirlerine kur yaptýklarýnýn,
Ve fareleri tükettiklerinin,
Çiftçiler farkýnda deðildi,
Aslýnda iki savaþçýlarýný kaybettiklerinin.

Ne zaman oralara düþse yolum,
Ýki kara sevgiliyi hatýrlarým
Ve düþünürüm;
Doðadaki dengeyi.
Derim ki ”Allah boþa yaratmamýþtýr,
Hem de hiçbir þeyi.”


Antakya /HATAY
15/10/2010

Mehmet Ali Türkan



Sosyal Medyada Paylaşın: