Kalbin umutsuz kalınca, ruhun ne yapsın söyle!

Ýnsan diyoruz, kayýzsýz birþekilse geçip gidiyoruz
Neyi ne kadar dert ediniyoruz, hangi mana üzre üzerinde hakkýyla düþünüyoruz
Pek okumuyoruz, fýrsatlar için yarýþýyoruz, nasýl bir aþk için sevdalaþýp çoþuyoruz
Bazen tutkuyu, bazende emeli ve latiflik içinde nazar eden güzelliði karýþtýrýyoruz








Ruh, manasýnda anlam bulmayýnca bir hicranda
Kalp sahibinin nidasýyla buluþmayýnca, çýrpýnýþlarý bilmem ki kimin derdinde
Heveslerim bir bir sýralanýyor zihnimde, iradem zaten zafiyetleri içinde bir dertle
Umman diyorlar, neme lazým hakkýyla tefekkür hazzý gönlümde hissedilmeyince








Artýk sorma hiç halimi, uhte býkanan bu melalimi
Bir nefeslik takat iþime geldimi, bin bir bahane aklýn sudurndan serdedildi mi
Maveranýn insicamý nasýl olur hali kederimin sessiz ve çýplýða abad olan halinde
Firkatine ram olduðum, billahi koklamak için bin hüzünle þad olduðum gül içimde








Kim ne derse dersin, olmayýnca kalbin sesinden
Sevgi sokaðýnda oturmuyorum, sefil bir hali umut etmiyorum, hilme koþuyorum
Kalbi inþirah için mahzun gönüllerin arifleþen hallerin edebi marifetine soluyorum
Suskun ahvalimin ve ruhumun esaretinde zikrettiðim nefsimin firakýný umuyorum








Ne kadar dertlensem, yarenler için halimi arz etsem
An gelipte sessizce göçüp öteye gitsem, kim bilecek, hangi halimi merak edecek
Yazan bir adamdý diye belkide söylenecek, bilmem sinesinden dua etmek mi gelecek
Yazýlanlar unutulup gidecek ve efkar halimin sessizliðinde ruhuma refakat edecek






Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın: