Kendim kendimde sensiz

Kendim kendimde sensiz

Bu sabah gene
Kendimi anlatamýyorum kendime
Kendim, dinlemekten býktým kendimi
Kendimle baþbaþa kalmaktansa,
Kendime boyun eðmektense
Kendimi aynalarda sevmektense
Kendime dönmektense
Akþamý beklemeden..

Alýr da giderim kendimi kendimden uzak bir diyara
Kapýlýr giderim bilinmez dalgalara
Salýnýr giderim evde kalmýþlarýn ahýyla
Dövünür giderim
Sövülür giderim
Giderim
Gider
Git.!!

Git deyen olmazsa da
Çeker giderim kendimi kendiyle baþbaþa býrakýr
Çöker giderim kara selviler gibi
Kaçar giderim
Kaçarým kaçar
Ama kaçýk deðil
Ne de kaçýrýlmýþ
Geçmiþi bohçalayýp geleceðe
Satar da giderim
Giderim
sende seni bulmaya!
Giderim kendimden uzaklara..
Konarým sende senden yakýnlara
koþarým sende seninle sabahlara
Dalarým koynuna
Þýmarýk kimsesiz çocuk gibi
Ararým orda beni ben eden kokunu..
Ararým
beni acem halýsýna dönüþtüren dokunu
solarým her renk gibi bende karþýnda senin
ýþýðýna dolanýp
yolarým kirpiklerimi


Volkan Kemal
10 Ekim 2004
bu öyküsel düttürü 10 Ekim dünya deliler günü için yazýlmýþtýr. tüm akl-ý sanilere duyurulur. damda deli var!
Sosyal Medyada Paylaşın: