* Ben Haziran Sen Eylül *

* Ben Haziran Sen Eylül *



Hani bu aþk
hani bu þarkýlar var ya,
fýrtýnalara ihanetlere
garip garip sürükler insaný
dedikodular çoðalýr menekþe kokulu saçlarýnda
perdeler çekilir hüzünlerle, örülür zaman
unutulmuþ bir öyküye dönüþür,
en sevdiðin ezgiler çekip gider,
düþündeki sokaklarýn tenhasýna.



Ýçimdeki aþkýnla yaþardým
gülüþün bahara benzer
hangi kýyýlarýmda görsem seni
sularýnda balýklar yüzer, köpükleri katmerli
kalbim bir çocuk olur,
göðsümde saklardým sokaðýmdaki kedileri
ellerim küçük ikliminde
sevdim boynu bükük sabahlarý
eylülün rüzgârlarýnda nöbet tuttum
uzak uzak bakýþýyorduk
güz çiçekleri vardý elimde
ben haziran, sen eylüldün.



Ben haziran, sen eylüldün
son çýrpýnýþýn, son yalvarýþýn, sararmýþ yapraðýn
ellerin kar mý topluyor
in merdivenlerden bahçeye
ilk ve son sözünü söyle güneþe
umutlarýn uyansýn içindeki vuslata
ama yine de sen bilirsin.



Nuri Daðdelen
Özdere-Ýzmir
7. 10. 2010
Saat. 14.45
Sosyal Medyada Paylaşın: