Ülkem...

unutulmuþluðun hikayesidir bu...

özlemin dili olsa diyerek;

rüzgarýn renksizliði gibi
suyun hayat veriþindeki kokusuzluk gibi
elle tutulur bir þey býrakmaz ardýnda
anýlarda olmasa...

ilahi...

sevdanýn artýðýdýr gücümün ahengi
direnmek bir ülke gibi
halký olmasada...

sevda çiçeklerine þarkýlar söylemek
sevgili diye...

özledim...

bölünmüþ uykularýmýn þarapnel parçasý tesirinde
silkinerek uyandýðým rüyalarýn esiri
gözlerim gözlerini arýyor
sevgili...


ah eylülün yalnýzlýðýný ardýma gizlerken
ekimin ayazý üþütüyor diyerek saklýyorum
sensizliðimi...

titrek yanan mumlarýn alevinde gizli sýrlar var gibi
her gece bir mum yakýyorum balkonda
dumanýnda kokun gizli gibi
bilmiyorumki kimi buldunda benim kadar sevdi...

þimdi bakma sen buralý oluþuma
ne kadar göçler yaþadým
ardýmdaki yollar bilir sadece
kaç geceyi adýmladým
sabahlar gelsin diye
bitabým...

ülkem vardý
gölgem,
sana geliþimdeki her þehir þahit
koþardým
mesafeler kýsalsýn diye

söyle bana sevgili
neden gittin
neden neden

kim çaldý yüreðini yüreðimden
ben þimdi halksýz bir ülkede
tek baþýma kralcýlýk oynuyorum
gel kurtar beni
beklemekteyim...
Sosyal Medyada Paylaşın: