Bir sonbahar gününde, bahçeye indim, Ýliklerimde hissettim, serin esen rüzgârý. Düþen yapraklar gibi, geçmiþ yýllarým. Suya yansýyýnca gördüm, beyazlamýþ saçlarý…
Hayatýn son deminde, gerçek mutluluk ara. Bir daha dönülemez o özlenilen bahara. Bir sonbahar gününde, sararan yapraklara. Cenazeye bakar gibi, ibretle düþtü nazarým…
Zaman geçer rüzgâr gibi, hayat, bir gün yaþanýr. Bir hazan mevsiminde, candan dostlar aranýr. Sanmayýn gönül bir gün, vücut gibi yaþlanýr. Gençtir gönülden gelen, dökülen gözyaþlarým…
Her mevsim diri yaþa, gören hayat bu desin. Rüzgârlar meltem olup, deli gönlüme essin. Bu hayatý görenler, gerçek mecnun bu desin. Kar yaðsa boran olsa, tavizsiz yaþanýr inançlarým…
Dört mevsimden birisi, sonbahardýr takvimde. Aðaçlar sararýnca, bitkiler tohum verip ölünce. Yeniden dirilirler elbet, bir nevbahar gününde. Diriliþ gününde nedamet, olmasýn eyvahlarým…
Mehmet DEMÝREL 08.10.2010 Sosyal Medyada Paylaşın:
m.demirel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.