Þu fani dünyada, ebediyete geçiþ mekâný, Göklere filiz veren, ulu aðaçlarýn gölgesinde. Ýnsanlar görmese de, mezarlarda yataný, Yan yana yatýyorlar, mezar mezar içinde…
Kabristan ey kabristan, sende kimler gömülü? Boþa geçmiþse ömrü, bin piþman kalýr ölü. Ne makamýn ne pulun, sende olmaz ödülü. Mermerlerin,yok faydasý,yatar toprak içinde…
Neden gelir insanlar, kabristaný gezmeye? Biraz durup düþünse, gömülü benim diye. Birkaç damla gözyaþý, baþlarsa dökülmeye. Beden toprakta yatar, ruh huzur ülkesinde…
Tohumlar çürümeden, yeniden dirilmiyor. Mezarda yatan ölü, acep ne seyrediyor? Sýrasý gelenler, tek tek, mezarýna giriyor. Dirilir mezarda ölü, melekler geldiðinde...
Kabristan bir beldenin, en sessiz mekanýdýr. Ebedi mekanlarda, sesleri toprak içinde kalýr. Ruh diridir,mekanýndan, geleni gideni tanýr. Bedeni ile kalkacak, mahþer günü geldiðinde… Mehmet Demirel 10.10.2010 Sosyal Medyada Paylaşın:
m.demirel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.