Anla

teninin karanfil kokusunu
kapatamýyor hiç bir bahar çiçeði
seni soluyorum
anla

kadýn kokusuyla büyüdüm
kadýn gibi açtým en güzel yüzümü
gün oldu boyandým gül rengine
gün bitti kýrmýzý baktým aþka kadýnca
karanfil kaldým hayata karþý tüm ezikliðiyle

koþar adýmlarla geçen hayat artýk kesmiyor beni
dik durmayý öðretmiþ anam farkýnda olmadan
türkü koysalarmýþ adýmý
yüzüne vurulunca tavýr takýnmayan ezgi gibi
dudaklarda yaþardým sonsuz
tüketemediði olurdum hoyrat ellerin

þimdi ben, ben deðilim desem olmaz
ben, ben deðildim desem silinir onca yaþam
taþ ustasý oldum taþa dönen yüreðimle
taþa desenler koydum ben

oymalarla kazýdým hüznü harf harf
kývrýmlarýna tasarladým hayatý yeniden
pürüssüz dokusunda
kusursuzluða eriþtiðim an
i mgelemde aðýr aðýr can suyu verdim ellerimle
bir tek senin kokuna dokunmadým

soðuk su ormanýnda yudumlarken havayý
uzandým bir aðaç altýna
içiyorum gök yüzünü
geleceði bir çýnarla soludum
güneþin gölgesi düþerken yüzüme
akça aðaçla bakýþtým benzer diye gözlerine
lalenin gülüþüyle buluþtum
cennetim oldu yer yüzü

uzaktan bir bulut suskun bakýyordu bana
oysa
yumduðumda gözlerimi
sen geliyordun aklýma
topraða gömdüðüm kadýnca bakýþlarýma
deðiyordu kokun
telaþla
anla...


Sosyal Medyada Paylaşın: